Tην πρώτη ever συνέντευξή του στο THE MAGAZINE του news247 έδωσε ο Dof Twoggee. Αποκαλύπτει λεπτομέρειες για την 20χρονη πορεία του στον χώρο της ραπ, μιλώντας για τις μουσικές του επιρροές και τη δημιουργική του πορεία.
Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε από τον δημοσιογράφο Κώστα Μανιάτη του news247. Παραθέτουμε μερικές από τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις του Dof Twoggee, όπως δημοσιεύτηκαν στο άρθρο, αλλά μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη συνέντευξη από τον παρακάτω σύνδεσμο: Ολόκληρη η Συνέντευξη.
Μια κουβέντα η οποία ξεκίνησε κάπως έτσι:
Κ.Μ: Οι περισσότεροι σε ξέρουμε μόνο μέσα από αναφορές άλλων, δηλαδή βάζουν μέσα στα τραγούδια τους διάφορους στίχους, ξέρεις, “κόψ’ τον Κώτσο, δεν ξέρει να ραπάρει” κλπ. Δεν ξέρουμε τίποτα για σένα μέσα από τα δικά σου λόγια.
D.T: Καμιά φορά είναι και καλύτερο αυτό. Μιλάς με τη δουλειά σου, μιλάς με την αισθητική σου. Καμιά φορά αυτά λένε και περισσότερα πράγματα.
K.M.: Ωραία, πριν πούμε λίγο για τα sessions, να μου πεις λίγο τώρα τι κάνεις, πάνω σε τι δουλεύεις; Κάνεις τα Limited Editions;
D.T.:Αυτό το τελείωσα. Ήθελα να είναι λίγα. Είχα κουραστεί κιόλας από τα προηγούμενα sessions που έκανα για δυο χρόνια, ήθελα απλά να μην τα κόψω απότομα, να κάνω και κάτι λίγο διαφορετικό, με ντουέτα, γιατί είχα σκοπό και στο πρώτο να κάνω κάνα ντουέτο.Αλλά το φορμάτ άρχισε και γινόταν αυτόνομο, οπότε δεν μπορούσα να το πειράξω. Σταμάτησε να ‘ναι στα δικά μου χέρια…
K.M.:Απλά, ξέρεις, όταν έκανες τα sessions είχες αυτό το μαύρο φόντο, είχες έναν τύπο απλά μπροστά στο μικρόφωνο. Τώρα έκανες τα limited, όπου έβαζες δύο ράπερς μαζί. Δηλαδή θες να υπάρχει κάτι με ένα κόνσεπτ πάντα. Δεν θες να είναι κάτι μόνο του.
D.T.: Όλα είναι αποτελέσματα ζυμώσεων και των δικών μου σκέψεων, αλλά και των σκέψεων των δικών μου ανθρώπων. Στις συζητήσεις που κάνουμε, είτε σε έναν καφέ είτε με μια μπίρα για την επικαιρότητα και για τη μουσική και για όλα, γίνονται κάποιες ζυμώσεις, μέσα απ’ τις οποίες γεννιούνται διάφορα. Κάπως έτσι γεννήθηκαν και τα sessions.
Όσο για το μαύρο φόντο, αυτό ήταν μια ιδέα του Φώτη Γεωργιάδη, εικονολήπτη των sessions. Ήταν κάτι που και εντυπωσιακά έγραφε στην κάμερα, δίνοντας την αίσθηση του κενού που δεν τελειώνει ποτέ αλλά και έβγαζε τον ράπερ τόσο μπροστά χωρίς συμπληρωματικά στοιχεία. Στην ουσία το ραπ και η εκφραστικότητα του ήταν οι πρωταγωνιστές.
K.M.:Όταν κάνατε το δεύτερο άλμπουμ με τον Λεξ, το “2XXX”, το καταλαβαίνατε εκείνη τη στιγμή ότι αυτό που φτιάχνατε είναι ιστορικό; Γιατί πέρα από το ότι θεωρείται ας πούμε στο χιπ χοπ ναυαρχίδα (σορυ για τη λέξη μιλάω, σαν να είμαι 100 χρονών) αλλά θεωρείται πολύ σημαντικός δίσκος γενικά στην ελληνική μουσική τα τελευταία 15 χρόνια. Όταν το κάνατε, το νιώθατε ότι γράφατε ιστορία;
D.T.: Εγώ το ήξερα, ναι. Και ο Λεξ το ήξερε. Αυτό που δεν ξέραμε και το κάνει ακόμα πιο σημαντικό, και το κάνει ακόμα μεγαλύτερη ναυαρχίδα για μένα του ελληνικού ραπ, είναι ο πρώτος δίσκος, το “Ταπεινοί και Πεινασμένοι”. Γιατί τότε όντως δεν ξέραμε τι κάναμε και σ’ αυτό βρίσκεται και το σημαντικό της δημιουργίας του.
Στον δεύτερο δίσκο ήξερα τι θα κάνουμε και το περίμενα.
Θυμάμαι δηλαδή ότι επειδή εκείνο τον καιρό ήμουν λίγο περίεργα οικονομικά έλεγα στην κοπέλα μου “μην ανησυχείς, αφού βγει ο δίσκος, θα είμαι αρκετά πιο άνετος μετά”.
K.M.: Ωραία, εκεί ποια συζήτηση είχε προηγηθεί με τον Λεξ; Δηλαδή σου είχε πει ή του είχες πει ότι “ξέρεις; Θα φτιάξουμε μια μουσική, η οποία θα είναι πώς;”. Κάπως κινηματογραφική πχ; Γιατί έχει κάποιους περίεργους ήχους μέσα, έχει κάτι λίγο σαν horror, δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω.
D.T.:Νομίζω ότι, έτσι όπως το είδα εγώ τουλάχιστον όταν το έκανα, ότι συνδυάζει τον ηλεκτρονικό ήχο απ’ τα synths με το κλασικό ήχο απ’ το πιάνο και το βιολί. Αυτό είναι το mix του συγκεκριμένου δίσκου, γι’ αυτό ακούγεται και κλασικό και φουτουριστικό κατά κάποιο τρόπο.
Επίσης, αυτό γίνεται και ασυναίσθητα πολλές φορές. Για παράδειγμα, εγώ ούτε σε ωδείο έχω πάει ούτε μουσική μόρφωση με τον συμβατικό τρόπο έχω. Αν δεν υπήρχε το ραπ δεν θα ασχολούμουν με τη μουσική. Δηλαδή δεν είμαι από αυτούς που έπαιζαν κιθάρα και τους άρεσε το ραπ, οπότε το διοχέτευσαν εκεί.
Δεν θα είχα σχέση με τη μουσική παρά μόνο ως ακροατής. Μου άρεσε πολύ το ραπ και μπήκα σε αυτό. Και ο πιο συνηθισμένος τρόπος για να μπει σ’ αυτό ένας άνθρωπος, ο οποίος δεν έχει γνωρίζει μουσική θεωρία είναι μέσω του sampling, καθώς και οι περισσότερες ραπ παραγωγές τότε βασίζονταν σ’ αυτό -να πάρεις ένα πολύ παλιό δείγμα, να το γυρίσεις ανάποδα, να τοκόψεις, να το ράψεις…
Το “Ταπεινοί και Πεινασμένοι” έχει πολύ sampling μέσα. Και δείχνει την ευρηματικότητα του sampling. Στον επόμενο δίσκο είχα αρχίσει πλέον να συνθέτω, αλλά πάλι μέσω του ραπ, χωρίς να ξέρω κάποιο όργανο. Τα φυσικά όργανα των δειγμάτων που samplαρα μαζί με τα συνθεσάιζερ και τα βιολιά που έπαιζα εγώ από πάνω δημιούργησαν αυτό τον ήχο.
K.M.: Ειλικρινά, φέτος το καλοκαίρι που παίξατε μπροστά σε τόσο κόσμο, 30.000 ανθρώπους, πώς ένιωθες πάνω στη σκηνή; Ήσουν άνετος εκεί; Πώς είναι να παίζεις μπροστά σε τόσο κόσμο γενικά;
D.T.: Νομίζω πιο άνετος είσαι με πολύ κόσμο παρά με λίγο. Αν γίνει κάτι στραβό και δεν έχει κόσμο, νομίζω τότε είναι το άβολο.
Για παράδειγμα στο Λονδίνο που είχε κόσμο αλλά λόγω των αγγλικών κανόνων ασφαλείας, δεν υπήρχε πολύ σκοτάδι (κρατούσαν κάποιο φως για να βλέπουν και να μην πέσει ο ένας πάνω στον άλλον) και βλέπαμε ξεκάθαρα τον κόσμο και αυτοί εμάς, εκεί ένιωσα άβολα. Ένιωσα εκτεθειμένος. Δεν μπήκα ποτέ στο κλίμα της συναυλίας.
Έχω συνηθίσει να γίνεται ένας χαμός μπροστά, να υπάρχει μια κάπνα, μια ατμόσφαιρα. Το άλλο ήταν τόσο καθαρό και έβλεπα τόσο πολύ τα πρόσωπα αυτών που με κοιτούσαν που εκεί ένιωσα άβολα.
Τώρα μπροστά σε 30.000 κόσμο με καπνογόνα κτλ, όχι, μια χαρά είναι.
Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε από τον δημοσιογράφο Κώστα Μανιάτη του news247. Παραθέτουμε μερικές από τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις του Dof Twoggee, όπως δημοσιεύτηκαν στο άρθρο, αλλά μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη συνέντευξη από τον παρακάτω σύνδεσμο: Ολόκληρη η Συνέντευξη.